Podobnie trudne jest ustalenie norm odgraniczających czynności i zachowania fizjologiczne od patologicznych. Normy empiryczne mają w tym przypadku ograniczoną wartość, gdyż oparte są na średniej lub modalnej zjawisk występujących w badanej populacji. Na tej podstawie nie można ustalać prawidłowości, a tym bardziej rodzaju zachowań, które mogłyby stanowić optimum godne upowszechniania. Biologiczne pojęcia normy odnoszą się do zupełnie innych zagadnień, takich jak na przykład nieprawidłowości budowy narządów płciowych lub zakłócenia w funkcjonowaniu wewnątrzwydzielniczym lub zewnątrzwydzielniczym gruczołów płciowych. Próby pomieszania elementów biologicznych i społeczno-kulturowych na przykład przy problemie stosunku do kazirodztwa okazują się chybione (Jäger, 1976), gdyż w tym przypadku chodzi o kulturowe zahamowania psychiczne, dla których próbowano doszukiwać się usprawiedliwień w czynnikach biologicznych.
Zachowanie seksualne uwarunkowane jest przez kompleksowe oddziaływanie czynników biologicznych, psychicznych i społeczno-kulturowych. Odpowiednio do tego, zachowanie seksualne spełnia trzy zasadnicze funkcje (Godlewski, 1977): 1) biologiczną (zachowanie gatunku, funkcja kreacyjna), 2) psychologiczną (zaspokojenie potrzeby seksualnej, utożsamiane z funkcją hedonistyczną) i 3) społeczną (tworzenie więzi międzyludzkich). Normę seksualną – zgodnie z koncepcją układu partnerskiego zyskującą sobie coraz większe uznanie w seksuologii – można rozpatrywać w ujęciu partnerskim i indywidualnym. Normy te zresztą wzajemnie się uzupełniają. Wyznaczniki normy partnerskiej akcentujące elementy humanistyczne (Imieliński, 1977) są następujące: 1) różnica płci, 2) dojrzałość, 3) obustronna akceptacja, 4) dążenie do obustronnej rozkoszy, 5) nieszkodliwość dla zdrowia, 6) nieszkodzenie innym ludziom, a więc społeczeństwu. Wyznaczniki normy indywidualnej podane przez Godlewskiego (1977) akcentują elementy biologiczne. Za normę uważa się takie zachowanie seksualne między dorosłym mężczyzną i dorosłą kobietą, które: 1) z niezamierzonych przyczyn nie wyklucza ani nie ogranicza w znacznym stopniu możliwości dokonania spółkowania (stosunku genitalno-genitalnego), które mogłoby doprowadzić do zapłodnienia 2) nie cechuje się trwałą tendencją do unikania spółkowania punkt 3, 4 i 5 tej normy pokrywa się z wyznacznikami normy partnerskiej. Godlewski sformułował powyższą normę indywidualną jako uzupełnienie normy partnerskiej oraz kryterium, które może służyć jako sprawdzian rozpoznawczy zaburzeń psychoseksualnych uwzględniając fakt, że punkt 1 i 2 normy indywidualnej spełniają warunki prawidłowości biologicznej człowieka.
Dodaj komentarz