Nastawienie zwichnięcia i złamania (repositio luxationis, fracturae) przeprowadza się po uprzednim dokładnym i szczegółowym rozpoznaniu rodzaju i mechanizmu uszkodzeń. Należy przy tym rozważyć możliwość dodatkowych uszkodzeń i odchyleń nie dających się określić badaniem klinicznym, ewentualnie dokonać badania radiologicznego. Zabiegi wykonuje się z reguły w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym, dla wyłączenia bólu, odruchowego napięcia mięśni, a niekiedy i psychiki chorego. Sposoby nastawienia, możliwie najłagodniejsze, polegają na zastosowaniu wyciągu dla przezwyciężenia napięcia mięśniowego, a następnie na rękoczynach odwracających mechanizm uszkodzenia (urazu, zwichnięcia, złamania) i powstawania przemieszczeń, przy czym w złamaniach ustawienie odłamu obwodowego dostosowuje się do ustawienia odłamu dośrodkowego, a w zwichnięciach obwodowy koniec stawowy do dośrodkowego.
Nastawianie aparatem wyciągowym lub na stole ortopedycznym wygodniejsze jest niż ręczne, gdyż każdą składową przemieszczeń można dokładniej i spokojniej usunąć i sprawdzić, a po nastawieniu kończyna jest dokładnie unieruchomiona przez okres nakładania i modelowania opatrunku gipsowego.
Niemożność jednoczasowego nastawienia, np. z powodu dużej masy mięśni (udo) lub ze względu na konieczność delikatnych manipulacji (np. zwichnięcie kręgosłupa szyjnego, wysokie wrodzone zwichnięcie stawu biodrowego) lub z uwagi na trudności techniczne (centralne zwichnięcie stawu biodrowego) może być wskazaniem do zastosowania wyciągu bezpośredniego (za kość). Wyciągu pośredniego używa się do nastawienia jedynie w przypadkach nieurazowych zwichnięć (np. wrodzone stawu biodrowego).
Wyciąg bezpośredni stosuje się zwykle kilka godzin (zwichnięcie kręgosłupa szyj-nego) do kilku dni (złamanie trzonu kości udowej) do czasu uzyskania rozciągnięcia odłamów – dla nastawienia na wyciągu. Brak nastawienia w tych terminach jest wskazaniem do leczenia operacyjnego.
Dodaj komentarz