Następstwem zaburzeń w procesie zespalania się najniżej położonych odcinków przewodu Müllera oraz zaniku dzielącej je ściany jest powstawanie rozwojowych wad pochwy. Najwyższym stopniem tego rodzaju zaburzenia jest zupełny brak pochwy niższymi-są różne stopnie jej niedokształcenia.
Niezwykła wąskość tego narządu, częściowe jego zarośnięcie w dolnej lub w górnej części, utrzymanie się przegrody dzielącej oba przewody Mullera, a w wyniku tej nieprawidłowości podwójna pochwa, istnienie uchyłków w ścianie pochwy i z drugiej strony, przebiegające od przedniej ściany do tylnej grubsze lub cieńsze pasma tkanki – wszystko to są rozmaite postacie jednej i tej samej wady w rozwoju przewodów Mullera. Niektóre z nich uniemożliwiają spółkowanie lub zajście w ciążę. Inne stanowią przeszkodę porodową. Z tych względów w wielu przypadkach dają one wskazania do zabiegu chirurgicznego. Zwężenia pochwy usuwamy przez zakładanie rozszerzadeł lub tamponów. W pewnych przypadkach rozważa się ewentualność stworzenia sztucznej pochwy, co jest zabiegiem, którego wynik jest niepewny, a który czasem jest bardzo poważny. Żadna z metod sztucznego wytworzenia pochwy nie odpowiedziała pokładanym w niej nadziejom.
Jeśli ściana dzieląca oba przewody Mullera nie uległa zanikowi, wytwarza się podwójna pochwa z reguły obie pochwy leżą wówczas obok siebie. Przegroda między obiema pochwami jest utworzona z tkanki mięśniowej, wysianej z obu stron błoną śluzową. Może ona mieć pewne braki zarówno w odcinku dolnym, jak i górnym. Zazwyczaj wadzie tej towarzyszy podwójna macica (uterus duplex – rye. 74, 76. Jeśli zaburzenie rozwojowe doprowadziło do wytworzenia jednorożnej macicy, pochwa jest w większości przypadków jedna, ale węższa i lepiej rozwinięta po jednej stronie.
Dodaj komentarz