Torbiele pochwy (cjistes vaginales) nie należą w ustroju kobiecym do rzadkich zjawisk, ale w wyjątkowych tylko przypadkach dochodzą do większych rozmiarów. Mają one postać tworu lub tworów – gdyż może ich występować kilka – kulistych lub jajowatych, usadowionych szeroko na bocznej lub przedniej ścianie pochwy. W bardzo rzadkich przypadkach przypominają polipy śluzowe, gdyż zwisają do pochwy na szypule. Wielkość ich odpowiada zwykle rozmiarom od ziarna grochu do pięści. Jeśli występuje ich kilka, układają się w szereg, jedna nad drugą, w linii środkowej lub w jej pobliżu. Uwypuklają się do światła pochwy pokryte tylko warstwą przesuwalnej ponad nimi błony śluzowej. Zawartość ich prześwieca przez cienką ścianę białawo, sinawo lub brunatnawo z powodu domieszki krwi, zwłaszcza jeśli guz jest większych rozmiarów. Sama torbiel robi wrażenie miękkiej, jakby niedostatecznie wypełnionej płynem. Torbiele położone w górnej części pochwy mogą wrastać w tkankę łączną przypochwową i przymaciczną sięgając czasami między blaszki więzadła szerokiego.
Wnętrze mniejszych torbieli jest prawie z reguły wysiane wałeczkowatym nabłonkiem w większych torbielach nabłonek ten zanika. Twory te powstają najprawdopodobniej z przewodu Gártnera. Przemawia za tym częste ich umiejscowienie na przedniej i bocznych ścianach pochwy oraz zjawisko, że są one wysłane jednowarstwowym nabłonkiem sześciennym (jak przewód
Gärtnera). W wyjątkowych przypadkach i to wówczas, kiedy znajdują się w pobliżu części pochwowej macicy lub przy błonie dziewiczej, punktem wyjścia ich mógłby być niezróżnicowany nabłonek sześcienny przewodów Mullera lub też gruczoły błony śluzowej pochwy (w prawidłowych warunkach nie zawierającej gruczołów).
Dodaj komentarz