Zakażenie cewki moczowej zarazkami rzeżączki jest schorzeniem bardzo pospolitym. Rozpoczyna się ono ropnym wypływem z cewki moczowej oraz mniej lub więcej silnym paleniem i kłuciem podczas oddawania moczu. Ujście cewki moczowej otoczone jest zaczerwienioną, obrzękłą błoną śluzową. W ciągu następnych dni ilość ropnej wydzieliny z cewki wzrasta, a bóle przy oddawaniu moczu nawet się wzmagają.
Stan taki utrzymuje się około dwóch tygodni, po czym podmiotowe ostre objawy ucichają i zaczynają ustępować. Po upływie miesiąca obrzęk cewki moczowej jest już ledwie zaznaczony, a ilość wydzieliny znacznie się zmniejsza. Proces chorobowy kończy się w ciągu dwóch lub trzech miesięcy. Zwykle jednak trwa dłużej.
W przewlekłej rzeżączce przedmiotowe objawy schorzenia są słabo wyrażone. Wydzielina z cewki jest bardzo skąpa. Ma ona teraz cechy surowiczo-ropiastego wypływu. Jeśli chora oddaje mocz często, nie stwierdza się jej domieszki nawet przy badaniu. Obrzęk błony śluzowej otaczającej ujście cewki – chociaż nieznaczny – utrzymuje się jednak jeszcze przez pewien czas, a okolica ujścia jest bardzo wrażliwa na dotyk i może nawet krwawić przy badaniu. Cewka moczowa daje się wyczuwać w swoim przebiegu jako twardy, zgrubiały przewód.
Należy podkreślić, że dopóki nie nastąpiło wyleczenie, może przyjść w tym okresie rzeżączki do zaostrzeń procesu zapalnego, który nabiera znów cech świeżego schorzenia.
Dodaj komentarz