Wiek ojców: Wspólne dane zestawione przez Frolanda (1969) – dotyczące 41 badanych przez niego pacjentów z Danii oraz 83 pacjentów Court Browna i współpracowników ze Szkocji – wskazują, że przeciętny wiek ojców wynosił w pierwszej grupie pacjentów 35,7 lat, natomiast w drugiej grupie pacjentów – 35,2 lat.
Wiek rodzeństwa: W badaniach nie uwzględniono przyrodnich sióstr ani braci i brano pod uwagę jedynie te rodziny, w których wiek matek w chwili zbierania wywiadu przekroczył 45 lat. Kolejność narodzin pacjenta wśród rodzeństwa była badana zarówno w grupie duńskiej, jak i szkockiej. Badania wykazały, że pacjenci w sposób statystycznie istotny znajdowali się wśród późno urodzonego rodzeństwa. Badania te wykazały również, że częstość, z jaką pacjenci z zespołem Klinefeltera są najpóźniej urodzonymi dziećmi wśród rodzeństwa, jest statystycznie istotna.
Stwierdzenie podwyższonego wieku matek oraz ojców, jak również faktu, że pacjenci byli często ostatnimi dziećmi w rodzeństwie, jest zgodne z obserwacjami wielu autorów. Mogą istnieć dwa wyjaśnienia tego stanu rzeczy:
– 1) wzrastająca tendencja do nierozdzielności chromosomów w czasie oogenezy wraz ze wzrastającym wiekiem matek
– 2) wzrastająca tendencja do nierozdzielności chromosomów w czasie spermatogenezy wraz ze wzrastającym wiekiem ojców.
Dane dotyczące wpływu wieku ojców są zbyt skąpe, aby można było wypowiedzieć się na temat związku pomiędzy wiekiem ojców a powstawaniem zespołu Klinefeltera, a tym samym określić, w jakim stopniu występowanie tego zespołu jest spowodowane podwyższonym wiekiem matek, a w jakim podwyższonym wiekiem ojców.
Dodaj komentarz