Zasadą i celem leczenia operacyjnego jest przywrócenie lub poprawienie czynności narządu ruchu jako całości, środkiem zaś działanie przywracające kształt, formę, poprawne stosunki anatomiczne zabiegami na szkielecie i stawach i przywracające poprawne lub zastępcze stosunki dynamiczne zabiegami na ścięgnach, mięśniach i nerwach.

W przypadkach zabiegów okaleczających (resekcje anatomiczne, biologiczne, odjęcia, usztywnienia) przeprowadza się jednoczasowo lub w innym etapie zabiegi rekonstrukcyjne, mające na celu naprawić szkody, zaadaptować kończynę do uzu-pełnienia jej protezą, a także ustawić stawy (porażone, uszkodzone) w pozycji ułatwiającej czynność kończyny (pozycje czynnościowe).

Bezwzględnym wskazaniem do leczenia operacyjnego jest: a) brak możliwości zastosowania innych (zachowawczych) sposobów leczenia, b) pogarszanie się stanu miejscowego lub ogólnego, c) rozwijanie się zmian nieodwracalnych, których powstaniu lub nasilaniu można zabiegiem zapobiec, bądź po wytworzeniu się – poprawić je.

Względne wskazania do zabiegu powstają wtedy, gdy leczenie operacyjne umożliwi: a) podjęcie wczesnego usprawniania (np. w traumatologii złamania wymagające długotrwałego unieruchomienia, uszkodzenia więzadeł itp.), b) eliminowanie aparatu ortopedycznego (np. u porażonych), c) skrócenie okresu leczenia lub d) gdy zabiegiem można chociażby tylko częściowo lub w małym stopniu poprawić sytuację miejscową lub ogólną.

Działanie operacyjne ze względów prawnych wymaga zgody pełnoletniego na zabieg lub zgody rodziców lub opiekunów nieletnich. Osobnej zgody wymagają zabiegi o charakterze kosmetycznym oraz pobranie i dokonanie przeszczepu tkanek własnych i obcych.

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *