Najwyższy maratończyk i najniższy 400-metrowiec w Rzymie mieli po 178 cm. 100-me- trowcy stanowią wyjątek. Przeciętna ich wzrostu wynosiła 178 cm.
Podobnie ma się sprawa z ciężarem ciała. Im dłuższy bieg, tym lżejszy zawodnik, z tym, że bieg na 100 m jest znowu wyjątkiem. Średnia waga zawodników na 400 m wynosiła 77 kg, a w maratonie 61 kg, przy czym najcięższy maratończyk był o 5 kg lżejszy niż najlżejszy 400-metrowiec. Średnia waga 100- metrowców wynosiła 73 kg. Obserwowano również istotną różnicę pomiędzy skoczkami i biegaczami z jednej strony, a miotaczami z drugiej. Zawodnik startujący w biegach, biegach przez płotki, skokach i w chodzie był, według pomiarów z Rzymu, lżejszy od najlżejszego spośród rzucających dyskiem, oszczepem, kulą i młotem. Pomijając jednego wyjątkowo lekkiego oszczep- nika, najlżejsi miotacze byli o 13 kg ciężsi od najcięższych biegaczy i skoczków. Sportowcy używający w konkurencji rąk należą więc do całkiem innej kategorii wagi niż posługujący się w walce głównie nogami, ponieważ ci ostatni muszą przenosić swe ciało. Najcięższy ze wszystkich był zawodnik w pchnięciu kulą o wadze 116 kg i wzroście 193 cm, najlżejszy maratończyk wagi 52,5 kg i 165 cm wzrostu. Różnice wagi – pierwszy przeszło dwukrotnie cięższy niż drugi – i wzrostu – około 30 cm – wystarczyłyby niemal, aby uważać ich za przedstawicieli różnych gatunków. W każdym razie są oni dobrymi przykładami specjalizacji w Igrzyskach Olimpijskich i ilustrują niemożliwość określenia najlepszej konstytucji fizycznej lub inaczej modelu „Człowieka Atletycznego”.
Dodaj komentarz