W okresie, w którym do leczenia moczówki prostej stosowano preparaty sproszkowanej przysadki, obserwowano [36, 44] zwłóknienie płuc jako wynik reakcji immunologicznej w płucach na obce białko.
Najczęściej zwłóknienie płuc obserwuje się u chorych leczonych z powodu nowotworów przez kilka miesięcy lub lat busułfanem, cyklofosfa- midem, metotreksatem, azatiopryną lub przeciwnowotworowym antybiotykiem – bleomycyną.
W tej grupie chorych najczęściej obserwowano płucne powikłania po leczeniu busułfanem [42], Obraz kliniczny, na który składa się kaszel, duszność i gorączka, następuje po kilkuletnim leczeniu busułfanem. Zmiany radiologiczne są połączeniem zmian śródmiąższowych i miąższowych. Heard i Cooke [24] nazywają to „zwłóknieniem wewnątrzpęcherzyko- wym”. W świetle pęcherzyków stwierdza się duże komórki atypowe, które być może są komórkami ziarnistymi wytwarzającymi surfaktant. Podobny obraz kliniczny i histopatologiczny występuje jako powikłanie leczenia cyklofosfamidem [46], Odstawienie leku i podanie steroidów może zahamować postęp choroby, a nawet spowodować cofanie się zmian. Rokowanie jest tu jednak złe. Większość chorych umiera z powodu niewydolności oddechowej.
Metotreksat powoduje podobny obraz kliniczny, ale mimo że przebieg choroby jest bardziej ostry niż po busulfanie (występuje po kilku tygodniach lub miesiącach od rozpoczęcia leczenia tym lekiem), gorączka wy- stępuje rzadko, natomiast towarzyszy temu często eozynofilia [19], Mimo że obraz radiologiczny jest podobny do obrazu „płuca busulfanowego”, histopatologicznie nie znaleziono tu dużych komórek typowych dla zmian po busulfanie [7], W odróżnieniu od zmian po busulfanie odstawienie leku może całkowicie spowodować powrót do stanu wyjściowego.
Dodaj komentarz